SOUAD HATROUF
Het mooie aan interviews en gesprekken is dat het altijd anders loopt dan je had bedacht en dat is nu ook weer zo. Ik kijk door mijn beeldscherm naar het gezicht van Souad, dat net in de schaduwen is verdwenen. Het licht is bij haar aangesloten op een sensor die iedere zoveel minuten uit gaat als hij geen beweging registreert. Ik zie weinig door mijn beeldscherm, maar ik voel wel Souad’s warme aanwezigheid in de lege, donkere ruimte. Wanneer de lichten weer aanspringen, lacht ze uitnodigend en kijkt mij vragend aan.
We gaan direct afwijken van de originele vraag want je zegt net dat je bezig bent met het schrijven van een kinderboek, vertel!
Souad lacht. Ja, ik heb meegedaan aan het verhalen traject van ROSE stories (de uitgevers van Het mooiste blauw) en daar was een uitgever die geïnteresseerd was in het stuk dat ik had geschreven. Dat was een heel bijzondere situatie want het ging allemaal heel snel. Ik ben nog druk bezig met het ontwikkelen, want een jeugdboek kost echt veel tijd. Maar ik moet zeggen dat het eind in zicht is.
Kun je inhoudelijk al iets over het boek vertellen, of is dat allemaal nog geheim?
Wat ik zou willen delen is dat het hoofdpersonage natuurlijk iemand is die een hijab draagt maar de inhoud van het verhaal gaat daar eigenlijk totaal niet over. Ik moet zeggen dat ik dat bewust heb gedaan, omdat ik wil dat allerlei soorten hoofdpersonages de norm worden, zonder dat het perse er om gaat dat je moslima bent. waaronder iemand met een hijab. Het is gewoon een spannend kinderboek dat gaat over dingen waar elk kind zich in kan herkennen. Natuurlijk vind ik het leuk om wat culturele aspecten of dingen uit haar godsdienst te verwerken maar dat is niet waar het om draait. Het is gewoon echt een leuk, avontuurlijk, spannend verhaal voor alle kinderen.
Wanneer wordt het uitgegeven?
Ik ben nu bezig met het afronden van het manuscript. Wanneer ik dat heb gedaan, gaat de uitgeverij het helemaal lezen en van feedback voorzien. Ik denk dat het dan nog wel even duurt voordat het dan uiteindelijk wordt uitgegeven.
Is het altijd een droom geweest om iets te schrijven?
Ja, stiekem wel eigenlijk. Als kind was ik echt een boekenwurm. Ik hield heel erg van lezen en ik weet nog dat ik met mijn zusje op de kamer sliep en zij las echt nooit. Zij had echt een bloedhekel aan lezen maar ik las alles dat los en vast zat. En… Ze denkt even na in stilte, waarna ze weer moet zwaaien om het licht aan te doen. Ik kan mij nog herinneren dat ik als kind was begonnen met het schrijven van een boek. Echt in een schriftje met de hand, daar heb ik toen echt heel veel in geschreven. Dus ik was er toen wel al mee bezig en gaandeweg word je natuurlijk ook ouder en laat je dat weer even los. Eigenlijk vanaf het moment dat ik het onderwijs in ging kwam het weer omhoog. En toen kwam drie jaar geleden echt het moment dat ik dacht, nu ga ik het doen. Toen had onze school een samenwerking met de bibliotheek. Daarvoor hadden we echt een prachtige schoolbibliotheek de school in gehaald met een feestelijke opening met alles erop en eraan. En na die opening ging ik even snuffelend langs de kasten om te zien wat voor boeken er in stonden. En toen realiseerde ik mij dat er gewoon nog steeds geen één boek is met in de hoofdrol een meisje met een hijab. Toen dacht ik, ik moet nu echt aan de slag. En je hebt tegenwoordig natuurlijk wel best een aantal prentenboeken met bijvoorbeeld een Islamitisch tintje zoals Het Mooiste Blauw. Het begint dus zeker wel op te komen. Maar dat zijn echt prentenboeken en daarna stopt het ook weer. Dus daar voelde ik echt een gemis en grote noodzaak om dit boek te schrijven. En dat dit idee zo groots werd gesteund door ROSE stories en mijn uitgever… dat is gewoon heel bijzonder.
Waren er naast schrijven nog andere droomjobs die je als kind had?
Zeker, ik wilde heel lang actrice worden. Als kind vond ik het heerlijk om toneel te spelen. Ik vond het zo leuk om mij in een ander te verplaatsen en mensen te vermaken. Wij woonden vroeger in een flat en ik weet nog heel goed dat ik in de hal altijd toneelstukjes deed. Daar nodigde ik dan iedereen voor uit en ik deed dat ook echt met familie, neefjes, nichtjes. Ik was altijd toneelstukjes aan het bedenken. Ook op school zat ik in theaterclubjes en daarnaast deed ik ook bij verschillende amateurgezelschappen mee. Toen ik ging studeren heb ik getwijfeld tussen de toneelschool en de Pabo. Uiteindelijk heb ik toch voor de Pabo gekozen.
Waar droom je op dit moment nog van?
Ik ga binnenkort een traject scenario schrijven volgen bij ROSE stories. Daar kijk ik wel heel erg naar uit. Ik zou nog wel een keer een toneelstuk willen schrijven of regisseren. Stiekem misschien ook nog wel spelen… Ja, dat zijn nog wel dromen.
Wanneer ben jij voor het eerst een hijab gaan dragen?
Na mijn tienerjaren ben ik me heel veel gaan verdiepen in de Islam. Dat bracht mij heel veel inzichten en ook nog meer begrip voor de schoonheid van de hijab. Toen ik 22 jaar was ben ik met volle overtuiging de hijab gaan dragen.
Weet je nog hoe jouw eerste hijab er uit zag?
Jazeker. Hij was volgens mij beige.
Wat is jouw mooiste herinnering aan het dragen van een hoofddoek?
Oh dat vind ik echt een heel mooie vraag. Ik denk, het moment dat ik hem voor het eerst echt ging dragen. Ik ging het samen met een andere vriendin doen. Dus we hadden samen voorbereidingen gedaan en dingen gekocht. We waren allebei gehuld in lichte kleuren, ik denk dat ik oudroze droeg. Ik weet niet of het exact de eerste dag was of de eerste week maar het was lente, niet te koud, niet te warm. We liepen samen over straat en we voelden ons heel sterk. Dat gevoel is onbeschrijfelijk en het was ook heel mooi want ondanks dat ik heel erg achter mijn keuze stond, spelen er natuurlijk ook onzekere gevoelens in je hoofd. Het was gewoon een spannend moment.
Ik weet nog dat ik bij de bushalte stond en er een oudere vrouw naar mij toe kwam. Ze zei: 'wat zie jij er prachtig uit'. En dat was precies wat ik nodig had. Misschien ook omdat het geen moslima was. Het voelde zo oprecht. Ik kan niet beschrijven wat dat heeft betekent maar dat heeft zo veel gedaan. Ik vergeet dat moment en dat gevoel nooit meer.