AMINA BERKANE ABAKHOU
Op een vroege woensdagochtend kloppen we aan op de glazen deur van Basmah Coaching, de werkplek van Amina. We worden naar een tafel geleid en krijgen een kop thee aangeboden. Het is er warm en onze gastvrouw is zo mogelijk nog warmer. De rust zelve, vraagt zij ons hoe het met ons is en kletst wat over het weer terwijl ze een paar theedoosjes op tafel zet. Als ze zelf ook een kop thee heeft en tegenover ons aan de tafel plaatsneemt kijkt ze ons verwachtingsvol aan.
Wat wilde je vroeger worden?
Dokter, arts. Ik weet niet zo goed waarom, maar ik hield van ze. Hun witte kleding, de uniformen, ik vond dat echt geweldig. Het was een liefde die in mij groeide en voor lange tijd bleef groeien.
Had je ook rolmodellen in deze richting?
Niet in deze richting nee. Het was echt iets dat met de kleding en de kleur te maken had. En met het helpen van mensen. Maar ik had in die richting geen rolmodellen.
Mijn rolmodel kwam uit een andere hoek. Ik heb best een lastige jeugd gehad, dat mag ook wel benoemd worden. Ik ben als moslima geboren maar ik was niet bewust met de Islam bezig.
Doordat mij te veel regels werden opgelegd raakte ik gefrustreerd en was ik constant boos op iedereen. Ik was zo op zoek naar liefde, erbij mogen horen en zijn zoals ik ben, dat ik me soms best verloren voelde. Dat ik op mijn dertiende bewust bezig ging met mijn geloof, heeft mij daarin richting en rust gegeven. Vanaf dat moment was mijn profeet mijn rolmodel. En dat blijft tot op de dag van vandaag ook zo. In complexe situaties pak ik de Koran erbij om te kijken wat Mohammed destijds heeft gedaan. Hij was een leider voor alle mensen en dat inspireert mij.
Wat maakte dat die kanteling op jouw dertiende plaatsvond?
Ik ben heel goed geweest in het zoeken naar vluchtstroken in mijn leven. Ik vlucht nog steeds, dat mogen jullie ook weten. Bij grote conflicten ga ik de confrontatie niet aan maar draai ik mij om en loop heel hard weg. Bij mijn moeder kon ik dat niet. Ik was nog te jong. Degene die voor mij een heel belangrijke rol heeft gespeeld in die kanteling is de vader van een vriendinnetje geweest. Dit vriendinnetje en ik zaten samen op school in Marokko. Zij waren teruggekomen uit Nederland en wij uit Frankrijk, waar ik geboren ben. We hadden dus direct iets gemeen; we waren allebei ‘buitenlanders’. We hadden echt een klik en ik kwam graag bij haar thuis. Haar vader was een bijzondere man die bewust bezig was met het geloof. Ik zie hem nog steeds de deur voor mij opendoen, zo rustig en liefdevol terwijl hij mij groette met: ‘Mijn dochter, kom je voor mijn dochter?’ Die paar woorden maakten zoveel indruk op mij. De liefde en rust die hij uitstraalde, dat wilde ik ook! En die zoektocht mondde uit in de Islam en de Koran.
Hoe zag jouw eerste hijab er uit?
Wit. Ze kijkt ons lachend aan als we glimlachend naar de hijab gebaren die ze nu draagt. Ja, het wit is gebleven. Daar heb ik toen natuurlijk ook bewust over nagedacht. Ik ben denk ik altijd sterk en zelfstandig geweest dus ik deed het alleen. Ik koos hem, ik kocht hem en ik droeg hem tegen mijn moeders zin in, want ik was ervan overtuigd dat dit was wat ik wilde. En het voelde zo goed, de eerste keer dat ik hem droeg was echt een ‘wauw-moment’. Het gaf een kick. Ik wist dat ik iets ging doen waar ik zo volledig achter stond. Iets dat ik super spannend vond en dat precies niet mocht of kon binnen mijn familie, maar dat zo goed voelde. Ik voelde me zo sterk en overtuigd van mijn zaak. Een glimlach verspreidt zich over haar gezicht terwijl ze ons haar verhaal vertelt en de ruimte lijkt zich te vullen met haar rust en warmte.
We zouden graag een bruggetje maken naar waar je nu staat, en wat je betekent voor de bewoners in de wijk Kanaleneiland. Kun je daar iets over vertellen?
Ik heb in 2017 Basmah Coaching opgericht nadat ik twintig jaar als verpleegster heb gewerkt in de ouderenzorg. Ze lacht. Ja, uiteindelijk heb ik toch in het wit naast de dokter mogen staan.
Na twintig jaar kwam ik op een punt dat ik keuzes moest maken. Wil ik groeien, wil ik richting een directie of management functie? Wil ik verder binnen de zorg of wil ik iets anders? Uiteindelijk heb ik toen voor coaching en training gekozen en toen… kwam Corona en had ik geen opdrachten.
Ik had al een samenwerking met de wijkcoöperatie voor een aantal projecten en daar heb ik een belangrijke rol. O.a. binnen de geldstromen in de wijk doe ik veel. We werken om ervoor te zorgen dat de wijkbewoners zelfstandig worden. Vervolgens ben ik in 2018 verkozen tot vrijwilliger van het jaar, dat vrijwilligerswerk blijf ik ook doen. Ik denk dat mijn belangrijkste rol in de wijk verbinden is. Ik zie de waarde van samen dingen doen. Daar verdient iedereen aan. Daar wordt iedereen beter van! De een in de materie, de ander op sociaal vlak. Ik krijg voor dit werk zo veel terug.
Vrouwen empoweren is mijn passie. Dat doe ik elke dag. Het doet er niet toe wie, waar of wat. Morgen geven we ook weer een workshop, waarin ik zal spreken over het breken van muren in het leven. Daar ben ik elke dag mee bezig. Vrouwen sterk maken, hen bewust maken van hun krachten, wat ze kunnen. Maar ook wat ik zelf leerde binnen de psychologie, het leven kan niet zonder een traan. Dat is wat ik ook altijd zeg. Ik huil ook. Ik heb mijn verdriet en verdrietige momenten. En dat vind ik prachtig.
Binnen Kanaleneiland ben je een belangrijke persoonlijkheid geworden. Je hebt al veel bereikt en prachtige initiatieven opgezet, waar droom je nog van?
De droom die ik nog heel graag wil realiseren is stiekem mijn moeders droom. Ik wil heel graag afstuderen. Mijn master afmaken. Die Dr. voor mijn naam. Mijn moeder heeft altijd gehoopt dat een van haar kinderen zou afstuderen. En dat zou ik haar zo graag geven. Dat ze dat kan zien en meemaken. Ze wil het zó graag, ze heeft vier kinderen waarvan er maar eentje heeft gestudeerd. Ik ben echt een beetje haar hoop op dit vlak en dat zou ik haar graag nog willen geven.